Pusty Naramiennik
W wyniku próby wędrowniczej harcerz starszy staje się wędrownikiem i otrzymuje wręczony w sposób obrzędowy naramiennik wędrowniczy. Nadanie naramiennika jest normowane przez tradycje danego środowiska. Zasadą wspólną jest przyznawanie naramiennika przy ogniu (ognisko, kominek). Nadanie naramiennika odbywa się zazwyczaj w gronie wędrowników i instruktorów. Obrzęd nadania naramiennika można połączyć z obrzędem odnowienia Przyrzeczenia Harcerskiego.
Płomienia czyli tzw. Wędrownicza Warta
Symbolem wędrowniczek jest „Wędrownicza watra”. Jest to ognisko ułożone w sposób skautowy na tzw. długie palenie. Tworzą je trzy skrzyżowane polana i znajdujące się nad nimi trzy płomienie. Polana ogniska są związane z zasadami wędrowniczej pracy: służba na rzecz społeczeństwa i organizacji; szukanie swojego miejsca w społeczeństwie; praca nad sobą – samodoskonalenie. Płomienie są symbolem dążenia ku doskonałości.
Najmniejszy płomień to siła ciała – dbałość o zdrowie i tężyznę fizyczną.
Średni płomień to siła rozumu – dążenie do wiedzy i rozwijanie swojego intelektu.
Największy płomień to siła ducha – kształtowanie charakteru, dążenia do prawdy i Boga.
Najmniejszy płomień to siła ciała – dbałość o zdrowie i tężyznę fizyczną.
Średni płomień to siła rozumu – dążenie do wiedzy i rozwijanie swojego intelektu.
Największy płomień to siła ducha – kształtowanie charakteru, dążenia do prawdy i Boga.
Odnowienia Przyżeczenia Harcerskiego
W czasie wojny harcerzy rozwiało po różnych zakątkach świata. Między innym do Indii. Powstała tam
cała chorągiew. Tam też w 1944 roku na jednej ze zbiórek wędrowniczek i skautów wprowadzono ciekawy
zwyczaj: ustalono, że przy przejściu harcowników (czyli harcerzy do 15–16 lat) do drużyn wędrowniczek
i skautów będą oni odnawiać Przyrzeczenie. Oto króciutkie wspomnienie:
„Moment zastanowienia się i ten, kto naprawdę gotów pełnić służbę harcerską, zostaje i Przyrzeczenie
powtarza. Kto szedł tylko dlatego, że szli inni – odchodzi. Każdy mówi słowa Przyrzeczenia sam, głośno lub
cicho, powoli lub pośpiesznie. Sam. Nikt go nie prowadzi. Sam ma przecież pracować w harcerskiej gromadzie, Lekko drżały ręce przy podpisywaniu deklaracji: Ja... – rozumiem i doceniam znaczenie i konieczność pracy nad sobą w służbie...”.
Właśnie. Wędrownik to już nie tylko dziecko, które składa harcerskie Przyrzeczenie i które będzie
prowadzone w harcerskiej gromadzie przez starszego brata – drużynowego. Wędrownik wie, dlaczego chce
pozostać w harcerstwie, musi rozumieć idee harcerstwa i swoje w nim zadania, musi wiedzieć, że powinnością
jego jest stała praca – praca nad sobą w służbie ludziom i Ojczyźnie i praca dla ludzi, pomoc bliźnim,
harcerska służba Polsce.
Przyrzeczenie składa się raz w życiu. Ale inaczej się je rozumie i przeżywa mając lat 11–12, a inaczej
mając 15–16. Odnowienie Przyrzeczenia daje nowe siły do wytrwania w Prawie Harcerskim, w harcerskiej
służbie. Jest też potwierdzeniem, że harcerz ma nadal szczerą wolę, że nadal przyrzeka całym życiem
służyć. Odnowienie nie jest składaniem Przyrzeczenia, bo nikt od harcerza go nie odbiera. Harcerka, harcerz sam recytuje tekst w obecności swojej drużyny. Najlepiej – tylko w obecności drużyny. Przyrzeczenie, także odnowienie Przyrzeczenia, jest sprawą bardzo intymną, to osobiste przeżycie. Dlatego przy Przyrzeczeniu nie może być miejsca dla ciekawych i obojętnych, dlatego ta chwila najczęściej następuje w gronie własnej drużyny.
W czasie obrzędu odnowienia Przyrzeczenia drużynowy zapytuje: „Czy masz nadal szczerą wolę, czy
nadal chcesz żyć po harcersku, wypełniać nasze Przyrzeczenie i Prawo?”. Jeśli harcerz odpowie, że tak,
drużynowy wzywa go, by wobec ognia lub sztandaru odnowił Przyrzeczenie. Po wypowiedzeniu słów roty,
harcerz stwierdza: „Na moim słowie polegajcie jak na Zawiszy”. Teraz inaczej niż wtedy, gdy składał Przyrzeczenie.
To nie instruktor przekazuje mu najważniejszą dewizę harcerskiego życia. Teraz sam deklaruje mówienie
prawdy i życie w prawdzie. Deklaruje pełną odpowiedzialność za siebie. Po odnowieniu Przyrzeczenia
przez każdego oddzielnie drużynowy dokonuje wtajemniczenia harcerzy w ich nowe prawa i obowiązki –
wygłasza krótką gawędę o tym, że jako wędrownicy mają pełnić służbę Ojczyźnie: społeczeństwu, innym
ludziom, sobie samym. (...)
cała chorągiew. Tam też w 1944 roku na jednej ze zbiórek wędrowniczek i skautów wprowadzono ciekawy
zwyczaj: ustalono, że przy przejściu harcowników (czyli harcerzy do 15–16 lat) do drużyn wędrowniczek
i skautów będą oni odnawiać Przyrzeczenie. Oto króciutkie wspomnienie:
„Moment zastanowienia się i ten, kto naprawdę gotów pełnić służbę harcerską, zostaje i Przyrzeczenie
powtarza. Kto szedł tylko dlatego, że szli inni – odchodzi. Każdy mówi słowa Przyrzeczenia sam, głośno lub
cicho, powoli lub pośpiesznie. Sam. Nikt go nie prowadzi. Sam ma przecież pracować w harcerskiej gromadzie, Lekko drżały ręce przy podpisywaniu deklaracji: Ja... – rozumiem i doceniam znaczenie i konieczność pracy nad sobą w służbie...”.
Właśnie. Wędrownik to już nie tylko dziecko, które składa harcerskie Przyrzeczenie i które będzie
prowadzone w harcerskiej gromadzie przez starszego brata – drużynowego. Wędrownik wie, dlaczego chce
pozostać w harcerstwie, musi rozumieć idee harcerstwa i swoje w nim zadania, musi wiedzieć, że powinnością
jego jest stała praca – praca nad sobą w służbie ludziom i Ojczyźnie i praca dla ludzi, pomoc bliźnim,
harcerska służba Polsce.
Przyrzeczenie składa się raz w życiu. Ale inaczej się je rozumie i przeżywa mając lat 11–12, a inaczej
mając 15–16. Odnowienie Przyrzeczenia daje nowe siły do wytrwania w Prawie Harcerskim, w harcerskiej
służbie. Jest też potwierdzeniem, że harcerz ma nadal szczerą wolę, że nadal przyrzeka całym życiem
służyć. Odnowienie nie jest składaniem Przyrzeczenia, bo nikt od harcerza go nie odbiera. Harcerka, harcerz sam recytuje tekst w obecności swojej drużyny. Najlepiej – tylko w obecności drużyny. Przyrzeczenie, także odnowienie Przyrzeczenia, jest sprawą bardzo intymną, to osobiste przeżycie. Dlatego przy Przyrzeczeniu nie może być miejsca dla ciekawych i obojętnych, dlatego ta chwila najczęściej następuje w gronie własnej drużyny.
W czasie obrzędu odnowienia Przyrzeczenia drużynowy zapytuje: „Czy masz nadal szczerą wolę, czy
nadal chcesz żyć po harcersku, wypełniać nasze Przyrzeczenie i Prawo?”. Jeśli harcerz odpowie, że tak,
drużynowy wzywa go, by wobec ognia lub sztandaru odnowił Przyrzeczenie. Po wypowiedzeniu słów roty,
harcerz stwierdza: „Na moim słowie polegajcie jak na Zawiszy”. Teraz inaczej niż wtedy, gdy składał Przyrzeczenie.
To nie instruktor przekazuje mu najważniejszą dewizę harcerskiego życia. Teraz sam deklaruje mówienie
prawdy i życie w prawdzie. Deklaruje pełną odpowiedzialność za siebie. Po odnowieniu Przyrzeczenia
przez każdego oddzielnie drużynowy dokonuje wtajemniczenia harcerzy w ich nowe prawa i obowiązki –
wygłasza krótką gawędę o tym, że jako wędrownicy mają pełnić służbę Ojczyźnie: społeczeństwu, innym
ludziom, sobie samym. (...)
lipiec 1984 hm. Stefan Wajda